مجازات اعدام برای معترضین اجتماعی (مابما)

رها ثابت سروستانی

پژوهشگر فوق دکترا در موسسه مطالعات پیشرفته در دانشگاه تورکو – فنلاند

پدیده ꞌمابماꞌ در تاریخ پس از انقلاب نقش مهمی در ماندگاری حکومت ایفا کرده است . با وجود فشارهای بین المللی در محکوم کردن و توقف احکام اعدام در ایران ، حکومت از ꞌمابماꞌ بعنوان یک وسیله کار آمد در جهت کنترل شورش های معترضین و مقابله با سوالات منتقدین که به دلیل فشارهای طاقت فرسای اقتصادی ، سیاسی و اجتماعی به تنگ آمده اند ، استفاده سیاسی کرده و میکند.

تا زمانی که سیستم قضایی ایران با برداشت های خودسرانه از اصول و مفاهیم دینی آمیخته است ꞌمابماꞌ توجیه عملی برای نظام سیاسی - قضایی خلق می کند. موج اعدامها در ابتدای انقلاب - چه در سال 57 وقتی دستگاه قضایی سران حکومت پیشین را در دادگاههای اسلامی محاکمه و مجازات میکرد، چه در سالهای بین 60 تا 67 که تعداد زیادی ازدگر اندیشان سیاسی، مدنی و مذهبی در ایران بخاطر تفاوتهای عقیدتی به مرگ محکوم شدند و چه در سالهای اخیر که منتقدین ، معترضین و دگر اندیشان دستگیر، شکنجه و کشته شدند - نشان داد که تنها راه برون رفت حکومت از سقوط نهایی ꞌمابماꞌ است.

در ماههای اخیر پدیده ꞌمابما ꞌاین فرضیه را تقویت میکند که حاکمیت دررفع فسادهای اقتصادی و اخلاقی نهادهایش ناتوان تر شده ، در کارآمدی تصمیم گیریهای کلانش برای حل مسایل عاجز تر از پیش و راه چاره ای جز استفاده از خشونت ندارد. چنین شرایطی انتظار برای آینده ای روشن در جهت اصلاحات را هر روز بی اعتبارتر میکند ، اقشار مردم مخصوصا نسل جوان که به درجه ای از آگاهی و شعور اجتماعی رسیده اند نمی تواند و نمی خواهد در برابر فساد، ناکارآمدی ، بی عدالتی و سرکوب سکوت کند، جان خود را داوطلبانه برای بیداری تمامی ملت و ایجاد تغییرات هدیه میکند. ꞌمابماꞌ (مجازات اعدام برای معترضین اجتماعی) بعنوان یک ابزار سیاسی برای ایجاد ارعاب و سرکوب شاید سرعت تغییرات را جابجا کند ولی مهندسی معکوسش در شرایط حاضر از دیده هیچ ناظر منصفی پوشیده نیست. (مابما = ما به ما )